Niewielki ogród miejski o mocno zróżnicowanych wysokościach został podzielony na dwie funkcjonalnie odmienne strefy. Jedna z nich to ogród prywatny będący przedłużeniem salonu, znajdujący się na wyższym poziomie, druga to ogród sąsiadujący z ulicą, pełniący funkcję zielonego obrazu, widocznego z wnętrz.
Ogród prywatny to przestrzeń relaksu i wypoczynku dla całej rodziny. Ze względu na niewielkie gabaryty i utrudniony dostęp zrezygnowano w nim z trawnika, a poziomy wymusiły zastosowanie murków oporowych. Najwyższy poziom ogrodu to drewniany taras, którego poziom został dopasowany do poziomu salonu, aby komunikacja pomiędzy tymi dwiema przestrzeniami była jak najbardziej płynna. Z drewnianego tarasu schodzi się na niewielki taras z betonowych płyt, mogący pełnić funkcję miejsca zabaw dla dziecka, gdzie można postawić piaskownicę, rysować kredą, czy jeździć samochodzikami. Na poziomie betonowej nawierzchni powstały rabaty, obsadzone roślinnością, która ma zapewnić większe poczucie prywatności. W dwóch miejscach rabaty zostały podwyższone, a ich brzegi obłożone blachą corten, która pod wpływem warunków atmosferycznych nabiera rdzawego odcienia, nie brudząc przy tym jak zwykła rdza. Z poziomu tarasów można zejść po betonowych schodach na niższy poziom, który znajduje się trochę powyżej poziomu chodnika za płotem.
You must be logged in to post a comment.